عامه مردمان اگرچه بسیار خواست های فانی و نفسانی دارند اما اینها چون روی در نیستی دارد به منزلهٔ نخواستن است و چون نمی‌ماند ایشان را ثروتمند نمی‌کند بلکه با همه آن خواست های فانی همچنان مفلس و گدا خواهند بود.

از این رو نعمت‌های متعالی و باقی را انکار کردند و طلب نکردند دیگر انتظار رسیدن به آن نعمت‌ها را نخواهند داشت بلکه باید تنها در انتظار محرومیت که نتیجهٔ بی اعتنایی و تکذیب است باشند و این تعاقب نتایج بر مقدمات در نظام آفرینش امر قطعی و حتمی است.

حقیقت دعا بسیج نیروهای درونی برای نیل به مقصودی است. نیروهای ما با قدرت لایزال الهی پیوسته است و به میزان ایمان ما به آن نیروی لایزال ما را مدد خواهی رسید تا برم شکلی فایق آییم و به مطلوبی دست یابیم.

کسی نمی‌داند که توانایی آدمی چه اندازه است. بزرگان جهان آن را بی نهایت دانسته‌اند. از این رو اراده و خواست و آرزوی آدمی را باید قدر دانست و آن را چون نیرویی قاهر در راه نیل به آ رمان‌های بلند به کار گرفت، باید دعا کرد، باید خواست، باید همت کرد.

پیروزی بیگمان از آن آدمی است و چه کتاب‌ها امروز در جهان در اثبات همین مثبت اندیشی و همت و خواستن با تمامی دل نوشته‌اند.